بدون شرح

امروز بعداز یک هفته برگشتم خونه، یک هفته یزد بودیم به همراه تیم. یک تیم 8 نفره که 8 ماه از همه چیز زندگی زدن و خیلی چیزا رو تحمل کردن و پشت سرگذاشتن، مرحله شهرستانی اول شدیم و بعدش استانی اول شدیم. 8 ماه تمام جنگیدیم چونن هدفمون فقط و فقط با قهرمانی کشور محقق میشد. اما نشد، بین 32 استان که حضور داشتن با وجود تمام تلاش هامون در این مدت، نتونستیم جزو سه تیم برتر کشور بشیم. خستگیش تو تن هممون موند. یک هفته ای که خیلی بالا و پایین داشت، برای تیم ما پر از تلاطم بود اما بازم یکدل و باهم کم نذاشتیم.رفقای فوق العاده ای از سایر استان ها پیدا کردیم  و خیلی خوب بود اما غم مقام نیاوردنمون با حضور بهداد سلیمی شکل گرفت. می خواستیم توی جشن تولدش، با کسب مقام برتر به عنوان همشهری هاش توی یزد هم به ما افتخار کنه و هم به خودش بباله که هم دختران و هم پسران شهرش مقام برتر کسب کردن. اما نشد و تنها دختران ما تونستن مقام برتر کسب کنن.

توی این مسابقات بخشی تحت عنوان بشر دوستی وجود داشت که تندیس از دست پهلوان بهدادسلیمی اهدا شد، توی این بخش تیم ها فعالیت های خیلی خوبی داشتن و عالی بودن. یکی از تیم ها نکته ای درمورد مواد مخدر(قلیان،سیگارو...) نوشته بود. خیلی زیبا و سرشاراز مفهوم بود. ای کاش این فعالیت ها فقط مختص این بخش از مسابقات نباشه و درحد شعار نباشه. همونطور که کانون ما داره فعالیت هارو انجام میده. 

ای کاش انسان ها خودشون رو دوست داشتن و برای خودشون اهمیت و شخصیت قائل میشدن و با هر ماده ای مخصوصا قلیان وسیگار که درحال حاضر خیلی مورد استفاده قرار میگیره پرهیز کنن.

شخصی...