وصیتنامه

تا به حال به این کلمه فکر کردید؟

وقتی زنده هستیم چندبار به این کلمه فکر میکنیم؟ این کلمه افسردگی نمیاره بلکه فقط یادمون میندازه که وقتی داریم از این دنیا میریم هنوز زندگی دیگران تو این دنیا هم ادامه داره. یعنی بفهمیم که زندگی خودمون فقط برای خودمون نیست. هر کاری از ما ، خواه ناخواه روی زندگی دیگران هم تاثیر می‌ذاره. حتی شاید از نظر ما تاثیر بسیار کمی بذاره اما همون تاثیر کم، ممکنه سرنوشت بزرگی رو تغییر بده. 

من فعلا هیچ چیزی از خودم ندارم، منظورم مال و منال هستا ، اما حرف های زیادی دارم. حرف هایی که همش مربوط به خودم نیست، حتی میتونم بگم تمامش برمیگرده به هم وطنام. 

اما هنوز وصیت نامم رو روی کاغذ ننوشتم، شایدم هیچ وقت ننویسم. آخه نمی خوام کسی بگه این حرفا مال من نیست ویا شکی درش باشه. ضبط صدا ویا حتی ویدیو بهترین گزینه می‌تونه باشه. فقط نمیدونم دقیقا چند وقت بعداز زمان مقرر، این وصیت نامه رو می‌تونه پخش کنه تا مردم کشورم ببینن. وقتی میگم مردم کشورم برای اینکه بعضیا هستن که برام از هرچیزی تو دنیا باارزش ترن ، بقیه هم برام مهم هستن چون یک عمر در کنارشون با تمام بالا و پایین های تاریخ زیر یک پرچم زندگی کردیم. 

هیچ وقت برای هموطنانم وکشورم بی دغدغه نبودم چون از همون بچگی، تو بازی هایی که میکردم فکرشون بودم انگار از همون ۳ سالگی تو دلم و تو مغزم این ها حک شده بود. تو این موضوع برام یک پارادوکس شکل میگیره: اینکه هیچ کس و همه ی آدم ها در شکل گیری چنین حسی در من نقش نداشتند و داشتند.

فقط خدا کنه وقتی زمانش درسته،بهتره بگم که ان شاالله خدا بخواد که بهترین زمان ممکن وصیت نامم رو پیدا کنن و پخش بشه. خدا کنه همونی که می خوام بیاد و پیداش کنه.

التماس دعا

شخصی...